14 Ekim 2011 Cuma

Yusuf Ziya Ortaç’tan Aziz Nesin’e MEKTUP:
1 Mart 1967
Azizciğim,
Hiç sesin çıkmıyor. Bir merhaba bile dediğin yok. Bu mektubu yalnız iki şey için yazıyorum: Hatırını sormak ve aldığım bir mektubu sana ulaştırmak için.
1- Hatırını sormak benim dostluk vazifemdir. Ölünceye kadar bunu yapacağım.
Aziz kardeşim, dostum, büyük mizahçım, ne yapıyorsun?.. Neyle geçiniyorsun?.. Yükün büyüktür.

Hayat yükü büsbütün büyük, büsbütün ağır... Geçim derdin seni ezecek kadar mı?.. Benden saklayamazsın... Ben büyük imkânları olan büyük zengin değilim. Ama başbaşa verir, bir şeyler düşünür ve yaparız. Bunu gönülden söylüyorum.
Sen hayatta çok acılar çektin, çok vefasızlıklar gördüğün için şüphecisindir. İnanmazsın... Hayır, bana inan. Ben seni severim. Çünkü tanırım, ölçerim, tartarım seni...
2- Bir mektup aldık. (*) Adamcağız “Bizim Yokuş”u almış ve bir gecede trende okumuş... Onu çok duygulandıran, senin için yazdıklarım...
Çok sevindim. Demek, gönlümdeki sevgiyi başarıyla dile getirmişim.
Sonra bu mektubu iade et. (*)
Gözlerinden öper, seni beklerim Aziz.
................... Yusuf Ziya Ortaç
kaynak_(TürkDili Mektup Özel Sayısı)

Hiç yorum yok: